سلام به آفتاب: مجموععه شعر
«سلام به آفتاب» نخستین مجموعۀ شعر صالح‌محمد خلیق است. این دفتر برای نخستین‌بار در مرداد سال ۱۳۶۳ هجری خورشیدی به پیشواز شصت‌وپنجمین سالگرد استرداد استقلال افغانستان از سوی انجمن نویسندگان بلخ که در آن روزگار به نام شورای ولایتی بلخ اتحادیۀ نویسنده‌گان افغانستان یاد می‌شد، با سرسخنی کوتاه از شادروان محمداسحاق دل‌گیر، رئیس و به تعبیر آن‌روزی منشی این انجمن با شمار‌گان پنج‌صد نسخه در ۶۸ صفحه به قطع رقعی و در کاغذ روزنامه‌یی با حروف‌چینی دستی در یگانه چاپخانۀ آن‌روزِ استان بلخ یعنی چاپخانۀ دولتی بلخ به چاپ رسید و این پنجمین اثر و نخستین مجموعۀ شعری جداگانۀ منتشرشده از سوی این نهاد بود.
در خور یادکرد است که این مجموعه دربرگیرندۀ ۳۳ سرودۀ خلیق از سال‌های ۱۳۵۴ تا ۱۳۶۲ هجری خورشیدی است و امّا از دفتر شعر دیگر او یعنی «از برگ‌های ریختۀ یادنامه‌ها» (پیشاور، ۱۳۹۹) که سروده‌های سال‌های ۱۳۵۱ تا ۱۳۶۸ او را در بر دارد برمی‌آید که مجموعۀ شعر «سلام به آفتاب» حاوی همۀ سروده‌های شاعر در آن سال‌ها نیست و پیش‌گفتار آقای عبدالغفار ریعان شمالی در دفتر شعر «از برگ‌های ریختۀ یادنامه‌ها» بیان‌گر آن است که خلیق در سال ۱۳۵۶ نیز مجموعۀ شعری دیگری را به نام «نورس» با سرسخنی از شادروران استاد صالح‌محمد فطرت برای چاپ آماده کرده و مجوز چاپ و نشرش را از وزارت فرهنگ به دست آورده بود که با دیگرگون‌شدن نظام دولتی در سال بعدی، چاپ و نشر آن میسر نشده است.
خبر چاپ نخست این مجموعه در شمارۀ ۱۴۰ روز پنجشنبه ۲۳ شهریور ۱۳۶۳ در صفحۀ «در گسترۀ ادبیات و فرهنگ» روزنامۀ محلی «بیدار»، نشریۀ ادارۀ فرهنگ استان بلخ، بازتاب یافت و این مجموعه از طریق انجمن و نماینده‌گی انتشارات کتب بیهقی در بلخ به بازار عرضه گردید و دیری نگذشت که نایاب شد.
از این‌که دست‌رسی به دفتر نایاب «سلام به آفتاب» سال‌هاست برای دوست‌داران شعر فارسی دری و تاریخ شعر و ادبیات بلخ به‌ویژه علاقه‌مندان و پژوهندگان سروده‌های خلیق ممکن نبود، انجمن نویسنده‌گان بلخ تصمیم بر آن گرفت تا با استفاده از سهولت‌های فناوری معاصرِ چاپ، چاپ دوم آن را با حروف‌نگاری رایانه‌یی و طرح تازۀ روی جلد، در کاغذی بهتر به گونۀ آفسیت پیشکش جامعۀ فرهنگی و ادبی قلمرو زبان و ادب فارسی دری کند که خوشبختانه این مأمول برآورده شد و چاپ دوم این مجموعۀ شعر با برگ‌آرایی و طرح روی جلد توسّط علی یاسر در اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی با شماره‌گان یک‌هزار نسخه در ۸۰ صفحه در قطع رقعی به نشر رسید.
فیاض مهرآیین، دانش‌مند، شاعر و نویسندۀ بلخی در صفحۀ ۳ شمارۀ ۶۶۰ مؤرخ پنجشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۶۲ روزنامۀ «بیدار»، نشریۀ ادارۀ فرهنگ استان بلخ، در صفحۀ اختصاصی «صلح و دوستی»، به عنوان متصدی آن صفحه خلیق را یک شاعر آگاه، بااحساس و میهن‌دوست دانسته و شعر «خاطره» را که در این اثر آمده است به ستایش می‌گیرد.
دکتر رازق رویین، در مقالۀ پژوهشی‌یی زیر عنوان «شعر نو دری و ویژگی‌های ساختاری آن در افغانستان» که در صفحۀ ۱۷ شمارۀ ششم سال چهارم مؤرخ بهمن و اسفند ۱۳۶۴ مجلّۀ «ژوندون»، نشریۀ اتحادیۀ نویسنده‌گان افغانستان، منتشر شده است، صالح‌محمد خلیق را در شمار شاعران جوانی نام می‌بَرَد که از دهۀ پنجاه «نسبتاً به استقلال گزینش قالب‌های آزادتر و موافق با پذیرش‌های ذهنی خویش به کار آغازیده اند.»
درصفحه‌های ۹۲ و ۹۵ کتاب «ادبیات معاصر دری»، اثر دکتر شریف‌حسین قاسمی، دانش‌مند هندی و استاد زبان و ادبیات فارسی در دانش‌گاه هند که در سال ۱۳۷۳ از سوی بخش فارسی آن دانش‌گاه به نشر رسیده است، با استناد بر شعر «صدای کاوه» که در مجموعۀ «سلام به آفتاب» درج است، خلیق در ردیف شاعرانی چون پژواک، سلیمان لایق، مایل هروی، خلیل‌الله خلیلی و قهار عاصی نام برده شده و آن سروده «لایق صد تحسین و آفرین» و نشانۀ میهن‌دوستی وی دانسته شده است.
پرتو نادری، در مقاله‌یی که زیر عنوان «از قطره‌های اشک تا واژه‌های شعر»، در صفحۀ ۱۰۱ شمارۀ ششم مؤرخ زمستان ۱۳۷۸ مجلۀ «سپیده»، نشریۀ مرکز فرهنگی عرفان، که در پیشاور به نشر رسیده است با بیان این که شعر نیمایی در دهۀ شصت در افغانستان گسترش بیش‌تری پیدا کرد، صالح‌محمد خلیق را در ردیف «چهره‌های تازه‌دَم» آن دهه و «موج سوم شاعران نیمایی در افغانستان» نام می‌بَرَد و گفته است که «در شعر شماری از این شاعران بهترین نمونه‌های شعر نیمایی در افغانستان را می‌توان دید.»