عبدالله تیموریان ملقب به آوا با در سال ۱۳۶۹ در شهرک سرحدی تورغندی از مربوطات ولسوالی کشک رباط سنگی ولایت هرات در یک خانوادهٔ منور دیده به جهان گشوده است. دوران طفولیت و نو جوانی را تحت نظرو رهنمایی مستقیم پدرمهربان معارف پرورش محترم حزب الله تیموریان سپری کرده که پدرمُدَرِسش که سمت استادی را داشته در تربیتش کوشش های فراوان کرده است. بر علاوه فراگیری سایر شاخه های علوم شعروشاعری را نیز نزد پدر بزرگوارش آموخت و تا اینکه به منزلت شاعر زیبا کلام، فصیح البیان و معنی پرداز رسید.
آوا دارای ذهن خلاق و تیز فهم بوده و از ایام کودکی شعر می سروده. اولین شعرش را در وصف معلم بمناسبت روز معلم در سال ۱۳۸۴ که هنوزنوجوانی بیش نبوده است سروده و چون ستارهٔ درخشان در آسمان ادب دری درخشیده است. از همان زمان ببعد احساس شعری اش گل کرده و به سرودن شعر دری دست یازیده است. اشعاروسروده هایش همه بیان رسای معایب و نابرابری های اجتماعی و همه صدا و نالهٔ هم میهن دردمندش را بلند کرده است. اوشاعر میهندوست و مردم محور بوده و بدور ازهر نوع تعصب درهرسروده اش عالمی از معانی را به شیوهٔ بسیار استادانه جا داده است. غزل ها، اشعارو ترانه های آوا در ظاهر کوچک مینمایند اما هر کدام بیان شیوای فلسفی در امور اجتماع، باور ها و معضلات لاینحل اجتماعی کشورما با زبان نهایت پر مهر و محبت میباشند. همچنانیکه بلاغت و فصاحت در اشعارش نمایان است، او همه دیدگاه هایش را بی آلایشانه، احساسی و نازک خیالانه همراه با عواطف گرم و دلپذیر بیان میدارد. او به پدرش بسیار احترام دارد و اولین مجموعهٔ شعری اش را برای پدربزرگوارش اهدا کرده و به خانواده اش عشق میورزد.
از این شاعر زیبا کلام تا کنون یک مجموعهٔ شعری بنام آوا نامه به چاپ رسیده و سه مجموعهّ شعری دیگرآمادهٔ چاپ میباشد.