معرفی مجموعهٔ داستان «هر وقت کارم داشتی تلفن کن» اثر ریموند کارور
- Baset Orfani
- 2 days ago
- 3 min read
مجموعهٔ داستانی «هر وقت کارم داشتی تلفن کن» آخرین کتابی‌ست که از ریموند کارور، نویسندهٔ پرآوازهٔ آمریکایی، منتشر شد و دربرگیرندهٔ تمام خصوصیات سبک منحصر به‌فرد این نویسندهٔ تأثیرگذار در ادبیات قرن بیستم است. این کتاب که پس از مرگ کارور و به کوشش تس گالاجر، همسر و ویراستار وفادارش، منتشر شد، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا آن‌چه در آن ارائه شده نسخه‌ای‌ست که خود کارور پیش از مرگش آرزو داشت منتشر شود: نسخه‌ای با زبان خام‌تر، طبیعی‌تر، بی‌واسطه‌تر و کمتر دست‌خورده توسط گوردون لیش، ویراستار سخت‌گیر کارور در دههٔ هفتاد.
در این مجموعه، ما با داستان‌هایی مواجه می‌شویم که در نگاه اول بسیار ساده و روزمره به نظر می‌رسند؛ روایت‌هایی از زندگی آدم‌های معمولی، طبقهٔ کارگر، یا اقشار متوسط و پایین جامعهٔ آمریکا، کسانی که با فقر، بی‌کاری، جدایی، بیماری، ناامیدی و سکوت دست‌وپنجه نرم می‌کنند. اما پشت این سادگی، ژرف‌نگری تکان‌دهنده‌ای پنهان است؛ نوعی درک فلسفی از رنج، زمان، ارتباط انسانی و غیاب آن، که با لحنی آرام، بی‌ادعا و دور از احساسات‌گرایی مفرط عرضه می‌شود.
نثر کارور در این مجموعه، همانند دیگر آثارش، کوتاه، موجز و مینیمالیستی است. او از همان شیوه‌ای پیروی می‌کند که بعدها به «مینیمالیسم کاروری» شهرت یافت؛ روایتی که با کمترین کلمات، بیشترین اثر را برجای می‌گذارد. او زندگی شخصیت‌هایش را نه از طریق تحلیل‌های درونی روان‌شناختی، بلکه از خلال گفتگوها، کنش‌ها، سکوت‌ها و خلأهایی که در روابط میان آدم‌ها پدیدار می‌شود، ترسیم می‌کند. این تکنیک روایی، که به نوعی وام‌دار چخوف است، اجازه می‌دهد خواننده وارد زندگی شخصیت‌ها شود، اما نه با قضاوت و هم‌ذات‌پنداری ساده‌انگارانه، بلکه با تامل و پرسش.
از جمله داستان‌های برجستهٔ این مجموعه می‌توان به «یک چیز کوچک»، «چرا، عزیزم؟»، «آیا این‌گونه نیست؟»، و «بگذار صحبت کنیم» اشاره کرد. این داستان‌ها غالباً با صحنه‌ای ساده آغاز می‌شوند؛ گفتگویی میان زن و شوهر، دیداری در فروشگاه، بیماری فرزند، یا مهمانی شام. اما در همان موقعیت‌های پیش‌پاافتاده، کارور موفق می‌شود تضادهای عمیق درونی، گسست‌های خاموش میان آدم‌ها، و ترس‌های پنهان‌شان از تنهایی و بی‌معنایی را به تصویر بکشد. روایت‌ها به‌گونه‌ای پایان می‌یابند که در ذهن خواننده، نوعی توقف و تامل در مورد زندگی خودش شکل می‌گیرد، چراکه فضای داستانی کارور همان جهانی‌ست که اغلب انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند، اما کمتر کسی آن را با این دقت و صداقت می‌بیند.
کارور در «هر وقت کارم داشتی تلفن کن» نه‌تنها مهارت روایی و توانایی حیرت‌آورش در اقتصاد کلمه را به اوج می‌رساند، بلکه صدای خود را بی‌واسطه‌تر و صمیمانه‌تر به گوش خواننده می‌رساند. این کتاب را می‌توان سندی دانست از آن‌چه او واقعاً می‌خواست بگوید، بی‌کم‌وکاست و بی‌دخالت سانسور یا سلیقهٔ ویراستاری که سال‌ها روایت او را کوتاه‌تر از آن‌چه می‌خواست کرده بود.
در نهایت، این مجموعه از معدود کتاب‌هایی‌ست که با هر بار خواندنش، نکته‌ای تازه، اندوهی پنهان یا لطافتی ناشناخته از دل کلمات سربرمی‌آورد. هر وقت کارم داشتی تلفن کن نه‌تنها یکی از نقاط اوج در کارنامهٔ ریموند کارور است، بلکه سندی‌ست از تولد ادبیات مینیمالیستی آمریکایی با چهره‌ای انسانی، فروتن و تکان‌دهنده. خواندن این کتاب، سفری‌ست در دل زیست انسانی با تمام سادگی‌ها و پیچیدگی‌هایش، با تمام غم‌های بی‌صدا و لحظه‌های گذرای امید، آن‌چنان که فقط یک نویسندهٔ بزرگ می‌تواند از پس روایتش برآید.
از ابراز محبت و نظرات خوب شما بسیار سپاسگزاریم!
حضور شما در صفحه ادبی (فراز) به ما انگیزه می‌دهد تا با اشتیاق بیشتری در مسیر رشد و حمایت از ادبیات گام برداریم.
برای حمایت مستمر از فعالیت‌های ادبی فراز، خواهشمندیم صفحه ما را دنبال کنید و به وب‌سایت رسمی‌مان به آدرس www.faraaaz.com
مراجعه کنید تا از آخرین اخبار و خدمات بنگاه انتشاراتی فراز مطلع شوید.
با احترام
بنگاه انتشاراتی فراز
ایمیل: support@faraaz.no
وب‌سایت ما:
Comentarios