عبدالله تیموریان ملقب به آوا با در سال ۱۳۶۹ در شهرک سرحدی تورغندی از مربوطات ولسوالی کشک رباط سنگی ولایت هرات در یک خانواده از منور دیده به جهان گشوده است. دوران طفولیت و نو جوانی را تحت نظر رهنمایی مستقیم پدرمهربان معارف پرورش حزب محترم الله تیموریان اسپری کرده است که پدرمُدَرِس که سمت استادی را در تربیتش کوشش های فراوان کرده است. به علاوه فراگیری سایر شاخه های علوم شعروشاعری را نیز نزد پدر بزرگوارش آموخت و تا به منزلت شاعر زیبا کلام، فصیح البیان و معنی پرداز رسید.
 آوا دارای خلاق خلاق و تیز فهم بوده و از ایام کودکی شعر می سروده. شعرش را در وصف معلم بمناسبت روز معلم در سال 1384 که هنوز نوجوانی بیش از این بود سروده و چون ستاره درخشان در آسمان ادب درخشیده است. از همان زمان ببعد احساس شعری اش گل کرده و به سرودن شعر دری دست یازیده است. اشعاروسروده هایش همه بیان رسای معایب و نابرابری های اجتماعی و همه صدا و ناله ای هم میهن دردمندش را بلند کرده است. اوشاعر میهندوست و مردم حضور دارند و بدور از هر نوع تعصب درهرسروده اش عالمی از معانی را به شیوه ی بسیار استادانه جا داده است. غزل ها، اشعارو ترانه های آوا در ظاهر کوچک مینمایند اما هر کدام بیان شیوای فلسفی در امور اجتماع، باور ها و معضلات لاینحل اجتماعی کشورما با زبان نهایت مهر و محبت میباشند. ادامه ایکه بلاغت و فصاحت در اشعارش نمایان است، او همه دیدگاه هایش را بی آلایشانه، احساسی و نازک خیالانه همراه با عواطف گرم و دلپذیر بیان میدارد. او به پدرش بسیار احترام دارد و اولین مجموعه شعری اش را برای پدربزرگوارش کرده و به خانواده اش عشق میورزد.
 از این شاعر زیبا کلام تا کنون یک مجموعه شعری بنام آوای نامه به چاپ رسیده و سه مجموعه شعری دیگرآمادهی چاپ است.